Di Hofenung- L'espoir

די האָפֿענונג

דער װאָלקן איז גלײַך צו באַװל

װײַך און אומדורכדרינגלעך.

איך װאָלט אים געװאָלט כאַפּען און אַװעקװאַרפֿן,

און באַקוקן די רײַנע בלאָ װאָס פֿעלט מיר אַזױ שװער

אונטער די װײַטע הימלען

אױפֿן האַרטעסטן באָדן פֿון אונדזער אַלטער ערד

װוּ די פֿיס שלעפּן זיך אױף די טראָטואַרן פֿון דער שטאָט

און װאַנדערן פֿון פֿירמע צו פֿירמע,

איך װאָלט געװאָלט נישט נאָר זען

אָבער אױך האַלטן אין האַנט נאָר אײן צענטל

פֿון די אַלע אױסגעשטעלטע פֿילפֿאַרביקע פֿרוכטן און גרינסן

אין די גלאַנצנדיקע װײַזפֿענסטערס,

און זײ שענקען צו מײַנע קינדער

צו שטילן די טאָג- טעגלעכע  נאָגנדיקע הונגער

עס וואָלט מיך דערפֿרייט צו זען אין זײַערע אױגן

די הנאה צו געניסן, װי אַלע אַנדערע

פֿון די נאַטורלעכע אוצרות פֿון אונדזער ערד.

נישט קײן רעגן פֿון גאָלד אָדער זילבער,

נאָר  פּשוט דער זאַפֿטיקער שאַץ

װאָס  מוז יעדן  אײנעם צוגעטיילט ווערן .

איך קוק נאָך אײן מאָל צו הימל

פֿאַר הילף מין השמים,

און זע די װאָלקן נאָך מער  גלײַך צו באװל

הײב איך אָן צו רײַסן שטיקלעך פֿון דער קאָמפּאַקטער מאַסע

און, זיצנדיק לעבן אײן אױסגעטראַכטער װעבשטול,

שפּין איך פֿיבערדיק װאַרעמע בגדים

צו דעקן די געפֿרױרענע גלידער

פֿון מײַנע עופֿהלעך.

פֿון זײ איך שלעפּ כּוח,

פֿון פֿירמע צו פֿירמע אַרום צו װאַנדערן

פֿאַר אַ ביסל פּרנסה.

Di hofenung

Der volkn iz glaykh tsu bavel,

Vaykh un umdurkhdringlekh.

Ikh volt im gevolt khapen un avekvarfn,

tsu bakukn di reyne blo vos felt mir azoy shver.

Unter di vayte himlen,

Oyfn hartestn bodn fun undzer alter erd,

Vu di fis shlepn zikh oyf di trotouarn fun der shtot,

Un vandern fun firme tsu firme,

Ikh volt gevolt nisht nor zen,

Ober oykh haltn in hant nor eyn tsentl ,

Fun di ale oysgeshtelte filfarbike frukhtn un grinsn,

In di glantsndike vayzfenster,

Un zey shenken tsu mayne kinder,

Tsu shtiln di  teglekhe nogndike hunger.

Ikh volt gevolt zen in zayere oygn

Di hanoe tsu genism, vi ale andere,

Fun di naturlekhe oytsres fun undzer erd

Nisht keyn regn fun gold oder zilber,

Nor der zaftiker shats

Vos  muz yedn eynem tsugeteylt vern .

Ikh kuk nokh eyn mol tsum himl

Far hilf min hashomaim

Un ze  di volkn nokh mer glaykh tsu bavel.

heyb  ikh on tsu reysn shtiklekh fun der kompakter mase,

Un, zitsndik lebn eyn oysgetrakhter vebshtul,

Shpin ikh fiberdik vareme bgodim

Tsu dekn di gefroyrene glider fun mayne ofelekh.

Fun zey ikh shlep koyekh

Fun firme tsu firme arum tsu vandern

Far a bisl parnose

L’espoir

Le nuage est semblable  au coton

duveteux et impénétrable.

J’aurais voulu le saisir et l’envoyer au loin

Pour voir le bleu pur qui me manque tant

Sous les cieux lointains

sur le sol le plus ferme de notre vieille terre

Où nos pieds se trainent sur les chaussées de la ville

et errent de firmes en firmes

Je n’aurais pas voulu uniquement voir, mais aussi tenir dans la main

ne serait-ce qu’un dixième de tous ces fruits et légumes multicolores exposés en vitrines ;

et les offrir à mes  enfants

afin d’apaiser leur faim quotidienne.

J’aurais voulu voir dans leurs yeux la joie ,

comme tous les autres, de profiter des richesses naturelles de notre terre.

Pas une pluie  d’or ou d’argent, mais le juteux trésor

Dont chacun doit recevoir sa part

Je lève une fois encore  les yeux au ciel

Afin que  m’aide la Providence

Et je revois les nuages à l’aspect  encore plus cotonneux

Je me mets à arracher des morceaux de cette masse compacte

et, assis près d’un métier à tisser sorti de mon imagination,

Je tisse avec fièvre de chauds vêtements

Qui couvriront les membres gelés de mes enfants

C’est d’eux que je tire ma force

De continuer de frapper de firme en firme

Pour gagner un tant soit peu ma vie